Het Gehoor en Het Verhaal is het adembenemende verslag over een ijzingwekkende vluchtreis. Zelfbedacht, maar niets verzonnen, want gebaseerd op hartverscheurende waargebeurde ervaringen van ruim 100 miljoen vluchtelingen. Zij zwerven, ieder voor zich, over de wereld, raken daar soms de weg, en vaak ook zichzelf kwijt. Youssouf ondergaat hetzelfde lot…
Dit is het verhaal van Youssouf. Er zijn miljoenen Youssoufs. Ze zijn gevlucht, ze reizen, ze zwerven, ze raken de weg en ten slotte zichzelf kwijt. Daarmee is dit ook een verhaal van verlies. Want behalve zichzelf raakt Youssouf ook zijn vader kwijt, die wordt vermoord in het conflict dat zijn geboorteland teistert. Bij dat verlies komt daarom ook het schuldgevoel. En als de moord op zijn vader doorslaggevend blijkt voor zijn asielaanvraag, voelt hij zich verraden, maar moet hij toegeven, door zichzelf.
Het Gehoor en Het Verhaal is een adembenemend verhaal over een ijzingwekkende reis. Het is een verhaal over verlies, over verraad, over morele vragen versus bureaucratische regels, over goed willen doen, zonder oog te hebben voor het bedoeld is.
Jeroen Corduwener schreef het verhaal van Youssouf op. Als journalist weet hij waarover hij het heeft, als ontwikkelingswerker in tientallen Afrikaanse landen is hij duizenden Youssoufs (en zijn zussen, broers, moeders, vaders…) tegengekomen, als directeur van asielzoekerscentra in België en Nederland kent hij hen van dichtbij, als manager bij VluchtelingenWerk en Takecarebnb probeert hij hen te helpen.
Als schrijver publiceerde hij eerder succesvolle boeken over vluchtelingen- en asielbeleid (of beter gezegd: over het gebrek daaraan).
Copyright © 2024 Jeroen Corduwener
Auteur: Jeroen Corduwener
Druk: Pumbo
Omslagontwerp: Vera Post
Roman
ISBN 9789464810547
NUR 300
Aantal pagina’s: 220
“Deze dag is al anders als ik nog niet eens besef hoe ze zal verlopen.”
“Deze dag is alles anders. Natuurlijk niet het weer, dat hangt grauw, grijs en wattig achter de ramen, zoals het hier gewoon is. Dat ik dit hier noem, schroeft mijn keel even dicht. Alsof dít nu mijn plek is, dit verstofte, kreunende Opvangcentrum. Somber, is het. Somber en ongenaakbaar. Koud van buiten, binnen te heet gestookt, altijd stinkend naar muf stof, naar ranzige wc’s, naar natte kleren, naar het zweet van al die mannen, die vrouwen, die kinderen uit al die landen. Maar erger ruft het naar leegheid en lamlendigheid. De walm hangt als een deken in de holle, schemergele gangen, ze dringt mijn kamer binnen, sluipt tussen de lakens van mijn bed. Ook als ik slaap, veel slaap vooral, als ik niet rondhang of chil met de anderen, die ook in die kamer slapen. Veel slapen, zoals ik.
En dan over het weer beginnen, als eerste, dat is pas echt zorgelijk, vind ik. Dat doen toch alleen de mensen die hier werken en ergens buiten dit centrum wonen. Het weer is het eerste, het belangrijkste waarover ze praten. Als ze daarmee klaar zijn, volgt er meestal niets, of niet veel bijzonders. Maar daar ligt het dus vandaag niet aan, dat weer.
Deze dag is al anders als ik nog niet eens besef hoe ze zal verlopen. Er is niets vreemds aan als ik opsta, slaperig naar de doucheruimte slof, me daarna afdroog, insmeer met vaseline en kokosolie door mijn haren woel. In de eetzaal is het ontbijt zoals elke dag. Er zijn een boterham met een flintertje kaas, en een boterham met glazige aardbeienjam, er is slappe thee en wazige koffie. De anderen maken nog geen lawaai, zoals bij de lunch of avondeten, daarvoor is het nog te vroeg. Voor sommigen zo vroeg dat ze voor de boterhammen met kaas en aardbeienjam hun bed niet uitkomen.”
“…Ik heb deze ochtend een afspraak. De ambtenaar heeft me uitgenodigd voor een gesprek. In de brief die hij heeft gestuurd heet dat een Gehoor…”
“Als ik terugkom in mijn kamer laat ik mijn witte Nike joggingpak liggen op het plastic stoeltje, daar waar ik het gisteren heb neergegooid. Ik zoek mijn boubou in de kast, de roodbruine, met beige en gele strepen overdwars, die van mijn schouders schuin naar mijn middel lopen. Ik ruik nog de wind uit de woestijn, verbeeld me wat gelige zandstofjes weg te vegen. Het is mijn chicste, met wijde mouwen, in het midden afgestikt met gouden krullen als ornamenten. Als ik die aanheb, ben ik thuis, voor even. Dan voel ik wie ik werkelijk ben, eigenlijk, ooit, ver weg. Maar toch, ook dit maakt de dag nog niet echt anders.
Ik heb deze ochtend een afspraak. De ambtenaar heeft me uitgenodigd voor een gesprek. In de brief die hij heeft gestuurd heet dat een Gehoor. Dat is een bijzonder moment, ik besef dat best. Maar het vindt plaats op een dinsdag, zoals alle andere dinsdagen, die van vorige week, de week daarvoor, en wellicht ook die van de volgende week. Zeker, ik voel een lichte nervositeit, maar als ik naar buiten kijk, daar het groezige weer zie, het druipende gordijn van regen, besef ik dat het allemaal wel mee zal vallen. Langzaam verdwijnen die zenuwen, niet allemaal, maar wel voldoende om te weten dat als Allah het wil, dit Gehoor op deze dinsdag in alle rust en harmonie zal verlopen, dat ik voor niets en niemand iets te vrezen heb. Dat het gaat zoals het moet gaan. Insjallah, zou mijn vader hebben gezegd. Dat stelt me gerust.
Het kantoortje van de Immigratiedienst is een kleine, bedompte ruimte met vuilwitte systeemplafond platen, wit gesausde spaanplaat muren, en een vaalgrijs tapijt. De ambtenaar zit achter zijn bureau, op een antracietgrijze stoel. Hij is een tengere man, maar met een hangerig buikje, iemand die teveel op een stoel zit, denk ik. Hij heeft blond stekeltjeshaar, iets te kort geschoren, en daaronder balanceert het te grote montuur van een blauwe bril op een hoekige neus.
Ik stap met een kalme tred binnen. Waardig, iets van fierheid zelfs, moet het hebben. Mijn kleurige boubou steekt fel af tegen het grijze interieur. Dat maakt me groter, ongemerkt, maar toch, zo voel ik dat, en zo loop ik ook. Als een man die weet wie hij is, wat hij is, en waar hij vandaan komt.”
“Soms, heel soms, wil ik daar nog wel eens aan denken. Of willen is niet het juiste woord, het overkomt me. Per ongeluk, en als ik het weg wil stoppen, omdat het teveel pijn doet, juist dan blijft het hangen in mijn hoofd, klopt mijn hart extra zwaar, voor even.”
“Waar ik vandaan kom… ik denk even na. Dat is inmiddels al zolang geleden, het zijn geen maanden meer, maar jaren. Waar ik vandaan kwam, daar praatten de mensen over de vangst van de vis, de stand van het water, de oogst van de grond, de drachtige geiten en welke koeien het waard zijn om verhandeld te worden. Ze praatten zacht, in de schaduw van de Baobab, of onder het grote, zware, rieten dak van de vergaderruimte in het hart van het dorp, op nog geen steenworp afstand van de smidse, waar mijn vader het vuur aanjoeg en het ijzer smeedde. Het weer, daar ging het zelden over.
Soms, heel soms, wil ik daar nog wel eens aan denken. Of willen is niet het juiste woord, het overkomt me. Per ongeluk, en als ik het weg wil stoppen, omdat het teveel pijn doet, juist dan blijft het hangen in mijn hoofd, klopt mijn hart extra zwaar, voor even. Dat zijn de momenten dat ik liever daar ben en niet hier. Of, waarin ik wil dat daar hier is, en omgekeerd.”
© 2025 Jeroen Corduwener. Alle rechten voorbehouden.