Als u na het zoveelste gruwelijke bombardement door Israël in Gaza, de zoveelste gruwelijke moordpartij, de zoveelste zinloze slachting van vrouwen, van kinderen, van dokters, van verplegers, van bakkers, van hulpverleners, van bejaarden, van vaders, van moeders, van onderwijzers, van studenten, van mensen zoals u en wij, van mensen die hoopten op een toekomst, de telefoon pakt en Rutte’s “goede vriend” Netanyahu belt, helpt u hem dan herinneren dat
Zijn soldaten de ochtend, avond, middag, voor ze in hun tank, pantservoertuig, bulldozer, F35 straaljager stapten, hun liefste, hun vrouw, hun kinderen gedag hebben gezegd (“Papa is vanavond voor etenstijd terug”).
Zijn soldaten een dokter hebben die hen behandeld als dat nodig is.
Die soldaten brood eten van een bakker die dat voor hen heeft gebakken.
Die soldaten ooit naar school zijn geweest en onderwezen door leraren, daarna naar de universiteit en geschoold door professoren.
Holocaust
Die soldaten geleerd hebben van hoe hun ouders, grootouders de holocaust hebben overleefd, ooit. Of niet. En hoe die holocaust was gebaseerd op het misdadige idee om een heel volk uit te roeien waarvoor de genocidairs van toen het telkens terugkerend afschuwelijke woord “Die Endlösing” gebruikten.
Die soldaten straks, als ze vanavond terug zijn van hun moorddadige missies, hun kinderen voorlezen uit boeken, zoals alle vaders doen bij hun kinderen, voor het slapen gaan, om zo enge dromen te stillen, nachtmerries te verdrijven.
Die soldaten zich daarna opmaken voor de volgende dag, met nieuwe dodelijke aanvallen op kinderen, op moeders, op vaders, op echtgenoten, op dokters, op hulpverleners, op bakkers, op bejaarden, op studenten, mensen zoals hij, zoals zijn collega’s, zoals hun echtgenotes en echtgenoten.
Die soldaten dat doen omdat ze daar door Netanyahu worden bevolen, de man die u, Caspar Veldkamp, minister van Buitenlandse Zaken van Nederland, de “bevriende natie van Israël’, aan de telefoon heeft.
De soldaten die thuis alles hebben wat ze op enkele tientallen kilometers de dood injagen, dag in, dag uit, dag in, dag uit, dag in, dag uit.
De soldaten die niets te verliezen hebben, maar hun geweten zijn kwijtgeraakt, omdat maandenlang zinloos en zielloos moorden ook zijn prijs heeft.
Moed
Meneer Veldkamp, zou u dat aan Netanyahu willen overbrengen, als u, na 18 maanden, 50.000 doden, 2 miljoen ontheemden, honderdduizenden gewonden, weer een keer zo’n diplomatiek telefoongesprek met hem mag voeren? Omdat u denkt, zegt, vindt, dat dat… helpt? En net voordat Netanyahu het gesprek beëindigt en opdracht geeft tot de volgende moordbombardementen, wilt u dan de moed hebben om te zeggen dat de genocide moet stoppen?
Heeft u daar de moed voor?
