Racisme, bedreigingen en haat hebben gewonnen in Sint Michielsgestel. Geen asielzoekerscentrum, besloot de gemeenteraad. Een besluit haaks op een eerder voornemen om wél 240 asielzoekers op te vangen in Berlicum. Maar een groepje xenofobe varkensboeren uit het Michielgestelse kerkdorp bekogelde het gemeentehuis met eieren, hing varkenspoten op de plek waar het AZC moest komen, en maakte een journalist van de plaatselijke krant haar werken onmogelijk met persoonlijke bedreigingen.
Daarop ging de gemeenteraad alsnog door de knieën. “Er is geen draagvlak”, mompelden enkele volksvertegenwoordigers, nog na bibberend van het eierstruif dat hen bijna had besmeurd. “Geen draagvlak” betekent in dit verband dat haat, racistisch gedrag en bedreigingen bepalen wat er in Sint Michielsgestel mag en niet mag. Dat de varkensstal de raadszaal is geworden, varkenspoten stembriefjes en eierstruis het gemeentebeleid bepaalt.
Asielzoekerscentrum
Bravo voor de democratie in Sint Michielsgestel. Natuurlijk staat dit niet op zichzelf: talloos zijn de voorbeelden waarin vuurwerkbommen, openlijke en geniepige bedreigingen, vernielingen, brandstichting de toon zetten als de politiek een asielzoekerscentrum bespreekt. En de Berlicumse varkenshouders zouden zich niet te buiten gaan aan racistisch gedrag, als ze zich niet gesteund weten door de Haagse haatzaaiers, die geen moment voorbij laten gaan om asielzoekers te verketteren, tot zondebok te maken. Wie wind zaait, zal storm oogsten, en in dit geval is dat precies wat Wilders, Faber, en ja, ook Yesilgöz, Van der Plas, en Eerdmans beogen.
Dat dit de zoveelste aanslag is op de democratie is, dat de straat met haat en bedreigingen weer heeft gewonnen, is niet alleen pijnlijk. Het is ook een bedreiging in zichzelf. Welke gemeenteraad houdt de rug recht als het gaat om het huisvesten van mensen op de vlucht? Welke lokale en nationale volksvertegenwoordigers hebben de moed om op te staan, overeind te blijven en hun rug recht te houden, ook al wordt die besmeurd met eierstruif of varkensmest?
Gijzelaars
Dat het hier om Sint Michielsgestel gaat is historisch dubbel pijnlijk. In de Tweede Wereldoorlog sloot de Duitse bezetter – die van de holocaust en concentratiekampen – hier 460 hoogleraren, politici, schrijvers, musici, advocaten, geestelijken, burgemeesters op: een indrukwekkende doorsnede van de elite van Nederland. Ze werden gegijzeld, een middel om het Verzet klein te krijgen, en konden ieder moment worden geëxecuteerd.
Gingen zij door de knieën? Welnee, ze gebruikten het feit dat ze met zo’n grote groep samen waren om plannen te maken voor een nieuw, bevrijd Nederland. Ze mochten dan wel vastzitten, hun hersenen waren nog steeds vrij. Wat er van dat plan voor een nieuw bevrijd Nederland over is? Raadsleden die na wat druipend eierstruif en boegeroep, knikkend door de knieën gaan, een raadsvoorstel voor een piepklein AZC intrekken als een keutel. En dus de democratie de nek omdraaien. De gijzelaars van Sint Michielsgestel draaien zich in hun graf om.
