Zijn er redenen om niet blij te zijn met het staakt het vuren in Gaza? Zijn er redenen om niet te juichen nu aan het gruwelijk lijden van bijna twee miljoen Palestijnen een voorlopig einde komt? Zijn er redenen om niet opgelucht adem te halen dat de dagelijkse Israëlische bommenregen, die in ieder geval meer dan 45.000 mensen vermoord hebben, vooralsnog stopt?
Natuurlijk niet.
Maar is het staakt het vuren een oplossing? Is het een oplossing om een einde te maken aan een decennia durende onderdrukking, aan een op racisme gebaseerde politiek waarbij de Israëlische burger wel rechten heeft, en de Palestijnse burger niet? Is het een oplossing voor de veelbesproken, ook in internationale verdragen vastgelegde en door Israël nimmer nagekomen tweestaten politiek?
Natuurlijk niet.
Brengt het een duurzame vrede naderbij? Brengt het Palestijnen en Israëliërs naderbij? Wordt recht gedaan aan de rechten van Palestijnse burgers, aan een Palestijnse overheid, aan het recht op grond, het recht op leven, het recht op een toekomst van een eigen land, het recht olijven te oogsten, akkers te verbouwen, een paspoort te mogen bezitten?
Natuurlijk niet.
Hoeveel Palestijnse kinderen zijn vermoord? Omdat ze anders de Palestijnse intifada van over twintig jaar zouden organiseren? Hoeveel vrouwen zijn vermoord? Omdat ze anders de kinderen zouden baren die over twintig jaar de Palestijnse intifada zouden organiseren? Hoeveel mensen, hoeveel generaties hebben een levenslang trauma omdat ze veertien maanden lang niet zeker waren of ze de volgende dag nog zouden leven? Hoeveel kinderen zijn vermoord omdat “er toch geen scholen meer zijn” (quote voetbalsupporters uit Tel Aviv, op bezoek in Amsterdam)?
Natuurlijk wel.
Hoe kunnen Israëlische soldaten leven met datgene wat ze de afgelopen veertien maanden hebben aangericht en vervolgens zelf trots gepost op sociale media: Palestijnse vrouwen verkracht, babies vermoord, ziekenhuizen platgewalst, scholen tot puin gebombardeerd, Gaza veranderd in een puinwoestijn, duizenden en duizenden en duizenden mensen vermoord. Vanuit de lucht, lekker laf. Wraak vanwege om een al even laffe terroristische aanval van Hamas, maar daarom nog steeds laf. Lafheid bestrijdt je niet met lafheid?
Natuurlijk wel.
Hoe ziet de toekomst van dit deel van het Midden Oosten er straks uit? Met nog meer bezet gebied, dat nu al door aankomend president Trump aan zijn goede vriend Netanyahu is beloofd. Nog meer onderdrukking van Palestijnse burgers, nog minder rechten voor Palestijnse burgers, nog meer willekeurige opsluitingen, nog meer steun voor illegale bezettingen door “kolonisten”.
Natuurlijk wel.
Wordt de rekening van 100 miljard (sic!!) dollar die de materiële opbouw van Gaza gaat kosten, straks naar Tel Aviv gestuurd? Worden de verdachten van genocide en oorlogsmisdaden, waar Netanyahu de verpersoonlijking van is, straks echt opgepakt, vervolgd, berecht? Zal het internationaal recht zegevieren, worden internationale besluiten over het grondgebied van Israël en het grondgebied van Palestijnen eindelijk nagekomen? Wordt recht gedaan aan wie en wat toekomt? Wordt deze eerste 21ste eeuwse genocide herdacht. En zeggen we dan ‘Never again’…? Voor de zoveelste keer?
Natuurllijk…?
