Van Syrie en Turkije, de hel en de hemel
Ahmad was een getalenteerd voetballer en speelde op professioneel niveau. Tot de dag dat president Assad hem beval dienst te nemen in het leger. Ahmad weigerde en wist wat dat betekende. Voor hem alleen was gevangenneming en daarop volgende marteling misschien nog wel te overwegen geweest. Het was immers dát of sterven op het slagveld.
Maar hij was niet alleen, hij had een lieve vrouw en twee prachtige kinderen van twee en vier jaar jong. Dus ze vluchtten, naar het noorden, door de hel en verderf die IS daar zaaide. En daarna de grens over, naar Turkije. Eigenlijk wilden ze Europa, maar verder dan de oostelijke bergen van Turkije kwamen ze niet.
Nu, drie jaar later, kijkt Ahmad op een slapeloze nacht vanuit zijn appartementje in Gaziantep uit in een donkere nacht, als plots de aarde begint te schudden, te beven, te trillen, te grommen. In enkele minuten verwoest een gruwelijke aardbeving Ahmad’s appartement, zijn huisraad, zijn naaiatelier dat zijn voetbalcarrière vervangt en zijn toekomst Als door een wonder weet hij zijn vrouw en kinderen vanonder het puin te redden.
In de daarop volgende dagen weten ze zich geen raad en vooral niet waarheen. Dat delen ze met miljoenen andere daklozen, het leed wordt er miljoenen keer door versterkt. De inderhaast opgezette tenten bieden wat beschutting, het eten is karig maar warm en met omgeslagen dekens komen ze de vrieskoude nachten door. En ze weten ook dat ze tussen de kraters en het puin niet kunnen blijven, als Syrische vluchtelingen zeker niet.
Een groot aantal van hen is al vertrokken, gewoon als ze het zijn op de vlucht te blijven. Samen met Afghaanse, Iraanse lotgenoten trekken ze naar het westen. Ahmad en zijn gezin sluiten zich aan bij een groep van honderden verdwaasde en weer op de vlucht gedreven verschoppelingen. Na een tocht van ruim twee weken, grotendeels te voet en soms liftend op vrachtwagens komen ze aan in de havenstad Izmir. Hier zijn ze welkom, voor even. De lokale bevolking van de havenstad, ook bekend als toeristische trekpleister, onthaalt hen simpelweg omdat vluchtelingen geld opbrengen, net als toeristen, alleen een stuk meer. Mensensmokkelaars hebben hier een lucratieve handel opgezet, waar toerisme en reizen samenvallen. Ze bieden de mogelijkheid om met een veerboot naar Griekenland of Italië door te reizen. Illegaal, zeker, daarom kost het ook een paar honderd euro’s, maar altijd beter dan een uitzichtloos bestaan in Turkije, waar de weerzin tegen de opvang van miljoenen vluchtelingen bijna dagelijks toeneemt.
Ahmad en zijn gezin schepen in op zo’n veerboot, met als voorziene bestemming de Italiaanse Adriatische kust. Samen met ruim 120 andere passagiers vertrekken ze op 23 februari vanuit Izmir. Het is een zware tocht door slecht weer, hevige golven, ruwe zee en plenzende regen buien. Iedereen is opgelucht als na vier dagen varen het vasteland van Italië in zicht komt. Er meldt zich zelfs ver boven hun hoofd een verkenningsvliegtuig van Frontex.
Ahmad staat toevallig als één van de weinigen boven op het dek en ziet het grijze toestel draaien. “We worden gered”, denkt hij, en steekt zuchtend een sigaret op. Kort daarop beuken de grijsgroene golven op de zij romp van het scheepje. Alles kraakt, schudt, bromt, en beeft, het lijkt op de aardbeving van daarnet, ook al is dat toch al weer drie weken geleden. Iedereen aan boord schreeuwt, krijst en huilt als het water van alle kanten bulderende binnenstroomt.
uren later spoelen tientallen lichamen aan op het strand van Steccato di Cutro. Ahmad behoort bij de overlevenden. Hij weet niet of dat komt omdat hij niet in het ruim zat toen de ramp zich voltrok, zoals de meeste andere passagiers. Verdwaasd strompelt hij over het grauwe zandstrand, wanhopig op zoek naar zijn vrouw en zijn twee peuters. In de verte ziet hij hoe marineblauwe mannen een vrouw en twee kleine kinderen in witte plastic zakken ritsen. Bij Ahmad wordt het zwart voor zijn ogen. Als hij veel, veel later langzaam bijkomt, herinnert hij zich alles, ziet scherp en hoort helder. Maar hij wil nooit meer spreken. Daarom is hun verhaal nooit gehoord.
Comments
No comments posted
Your comment