Tijdje weggeweest

Ben een tijdje weggeweest. In Den Haag en wijde omstreken, tot Maastricht aan toe. Om Hollandse luchten te zien en in te ademen. Wat heel verademend is als je een tijdje in Rwanda bent geweest.

Na terugkeer ontdekt dat hier niet veel is veranderd. Alle piketpaaltjes staan er nog.

Miguel op de terugweg van Den Haag naar Taba.

Letterlijk zelfs: een maand of vier geleden was heel Taba in rep en roer. In deze buitenvillawijk van Butare, waar ook ons onderkomen staat, liepen landmeters rond. De buurt gonste en rommelde: zou het er nu echt van komen? Van egaliseren en asfalteren? Want wij mogen dan in het Wassenaar van Den Haag wonen (of het Cadier en Keer van Maastricht of het Oud-Zuid van Amsterdam – vult u maar in). Dat wil nog niet zeggen dat alles hier gladjes verloopt. Integendeel, wie ons wil bereiken per vervoer heeft een eigen 4-wheel drive nodig: u weet wel , zo’n SUV van de PC Hooftstraat maar dan waar die auto’s écht voor bedoeld zijn. Hobbelend en knotsend daalt u af over keien en gaten, geulen en dammen richting ons stulpje aan de voet van een heuvel, die helemaal vanaf het centrum van het dorp – sorry stad – naar beneden gulpt.

Goed, een maand of vier geleden renden geelgeheste mannetjes en een enkel vrouwtje rond die onze wijk in kaart brachten. Er werden her en der paaltjes – lees stokjes – in de grond geslagen. Daarlangs zouden, zo vermoedden wij althans, de nieuwe geasfalteerde banen worden gelegd. Maar kijk aan, we zijn vier maanden verder en er is niets gebeurd, niets veranderd, niets platgereden of geasfalteerd. Alleen de paaltjes staan er nog. Nog, ik herhaal dat maar want niets is zo vergankelijk in Afrika als het materiële. En daarmee ook het immateriële: de noeste arbeid van de geelgeheste landmetersploeg gaat uiteindelijk in stof enr egen op.

Het is regenseizoen. Verlaat, alles loopt in de war hier. Behoorlijk frustrerend voor Rwandezen die juist alles zo geordend willen hebben. Het meest recente voorbeeld hoorde ik gisteren. Vanaf 1 januari aanstaande wordt op ALLE basisscholen in GEHEEL het land door ALLE leerkrachten UITSLUITEND nog in het Engels lesgegeven. Dus van de ene op de andere dag: huppekee wordt alles anglofoon.

Het is een vooruitgang, want nu wordt alleen in het kinyarwanda lesgeggeven en soms wat in het Engels en soms wat in het Frans met als gevolg dat de beide laatste talen erbarmelijk worden verkracht. Eenduidig een taal aanleren kan dat verhelpen. Alleen moet er dan wel capaciteit zijn omd at te realiseren. En tja, zoals dat zo vaak gaat in Rwanda: er is wel nagedacht over een resultaat maar niet hoe dat te bereiken. Er zijn geen leraren die het Engels fatsoenlijk machtig zijn, er is geen lesmateriaal en zonder die bouwstenen wordt een Engelse les wel heel erg ingewikkeld, zo niet onmogelijk.

U denkt misschien dat er massaal protest is van onderwijzers in een vakbond of een belangenvereniging en dat er in het net gekozen parlement vragen over worden gesteld (ze moeten zich tenslotte nog waarmaken, die nieuwe kamerleden). Maar dat werkt niet zo in Rwanda: als er beslist wordt is dat van top naar down en niet omgekeerd. En luisteren komt daar ook niet echt in voor.

Is het een probleem? Tja en tjnee, yes and no, oui et non, yego en oya. Nu is het systeem nog voornamelijk gebaseerd op de laatste resten van een Franstalige koloniale overheersing. En waar leidt dat toe, of waar heeft dat toe geleid? Dat ik op straat wordt nageroepen “Donne moi l’argent”. Het ultieme resultaat van een halve eeuw Franse les. Dat wordt straks (en is nu al):”Give me money”.

Comments

Your comment