Corbouwen – corbouw's

Het intellectuele centrum van het land: universiteit van Butare.

Vrijwel elke morgen word ik hier gewekt door Corbouw’s. Ik weet niet of ik het goed schrijf – het zijn grote zwarte vogels met een witte borst. Vanaf een uur of zes dansen ze op het golfplatendak en aangezien we daar direct onder slapen, lijkt het meer op een roedel olifanten die over onze hoofden dendert.

Corbouws horen bij Rwanda zoals de duizend heuvels. Je vindt ze overal: in de stad of op de heuvels. Qua eetgedrag vertonen ze grote gelijkenis met meeuwen: ze vreten alles. Vooral zijn ze gek op vuilnis. Omdat afval hier een tijdje blijft liggen voordat het opgehaald wordt (als het dat al wordt), is het een waar paradijs voor de Corbouwen.

Corbouwen hebben een grote bek, sorry snavel, waarmee ze langdurige en vreselijk gerasp laten horen. Ze zijn zo groot als een flinke roofvogel, met moeite te verjagen en vinden het zelf daarentegen normaal om alles wat vliegt en een maatje kleiner is de stuipen op het tere vogellijf te jagen. Ze zijn brutaal, hebben een arrogante blik in hun ogen, wat venijnig en gemeen ook en parasiteren slechts in het biologische universum. Het is me tot op heden tenminste niet opgevallen wat hun nuttige bijdrage in het ecosysteem is.

Corbouwen kunnen wel honderd jaar worden, zo is me tenminste verteld, en je kunt ze niet eten: ze zijn giftig. Alles bij elkaar vreselijke beesten, waar je alleen maar last en herrie van hebt en die zelf niet veel verder komen dan krassen en klauwen.

Vanmorgen, net nadat ik me weer uit bed had gehesen en met een stok tegen de dakgoot had geramd om er weer een paar van het golfplaat te krijgen, schoot me iets te binnen. Ik begrijp waarom ze zo bij Rwanda horen. Ze hebben heel veel weg van diegenen die hier boven het dak zitten – ook al eeuwen.

Goed, ander onderwerp. Maandag zijn er verkiezingen. Ik heb al uitgelegd dat de verkiezingen een prachtig theater zijn, waarachter de werkelijke macht schuil gaat en aan de macht blijft – wat er ook gebeurt. En toegegeven veel volwaardige andere keus is er ook niet. Het moet alleen de zegen krijgen van het volk. Niet voor het volk zelf, maar voor de buitenwacht: de internationale gemeenschap die met vliegtuigladingen vol wordt ingevlogen om te zien hoe fantastsich transparant het hier allemaal verloopt.

Niemand is verplicht om te stemmen. Maar wie het niet doet, krijgt later met de consequenties te maken. Hij/zij die zich meldt bij een overheidsinstantie voor een verklaring, een betaling, een stempel of een kaart, die krijgt nul op request: “U bent immers niet wezen stemmen.”

Wat je ervoor terugkrijgt is volgens de propagandacampagne nog meer democratie, en welvaart en vrede en meer van dat soort schoons. Het schittert je tegemoet van enorme lichtpanelen en billboards en spandoeken – tenminste in de hoofdstad. In de rest van het land tuft een geluidswagentje door de heuvels. Maar daar weten de mensen zonder geschitter en geschetter wel hoe en op wie ze moeten stemmen. Op degenen die het het beste met het land voor hebben.

Corbouwen weten dat al eeuwen – met gekras en gekraai: dat ook al zoveel weg heeft van geschitter en geschetter.

Comments

Your comment